در سطح بین‌المللی، به پیشنهاد یونسکو روز ۵ اکتبر (۱۳ مهر) هر سال به عنوان روز جهانی معلم نامگذاری شده است، با این حال در ایران در روز متفاوتی جشن گرفته می‌شود. خجسته جشن روز معلم را به همه هم وندان ورجاوند همایون باد و خجسته باد می گوییم.
یادداشتی از خانم منیژه پورعلی:
سکوت کرده‌ام، اما پر از ناگفته‌های زیبای پنهانی‌ام.
زبانم بند می‌آید در برابر عظمت واژه‌ی مقدس نامت.
چه می‌توان گفت وقتی کلمات در برابر قامت بلند معرفتت کوتاه و ناچیز جلوه می‌کنند و جز سایه‌هایی مبهم چیزی شمرده نمی‌شوند.
نامت مشتقی از توابع علوم و معارف است و تلألویی چون گوهر مقصود دارد در دریای بی‌کران دانش. صیادی قابل باید تا غور کند در ژرفنای این دریا، معنای با شکوه نام زیبایت را…… ای معلم!
تو بعد از خدا آفرینندگاری
که می‌آفرینی جهان‌های تازه
خورشید خجل می‌ماند از پرتو نوری که تو در تاریکی جهل بر دل‌های مشتاق می‌بخشی و آتش فروکش می‌کند در مقابل گرمای محبت بی‌دریغت که در زمستان نادانی بر جان‌های یخ‌زده‌ی جویای دانش ارزانی می‌داری!!!
شاید بتوان تو را به شمعی ازلی تشبیه کرد که با سوختن خویش، نوری ابدی به محفل عاشقان دانش هدیه می‌کند…..اما نه…. تو برتر از گمان‌های کوچک مایی که تمثیل‌های ناقص خود را در لوح دیده مصور می‌کنیم.
همیشه گفته‌اند: معلمی شغل انبیاست؛ اما این بار بگذار حقیقت‌گو باشیم و اعتراف کنیم که پیامبری شغل معلم است و این رسالت کمی نیست.
انتقال دانش و فرهنگ و تمدن اسلاف با روش‌های نوین به ذهن تشنه‌ی اخلاف بسیار سنگین و دشوار است و کار هر کس نیست. عشق می‌خواهد و جنونی آگاه.
اتاق کوچک تدریس تو، کارگاه بزرگ انسان سازیست و این صفت خداگون قابل تفسیر و توضیح و تشریح نیست؛ لااقل در این زمان اندک مجالی برای تاختن اسب سخن در عرصه‌ی کلام وجود ندارد.
در تقدیر از کار بزرگ تو همین بس که مولای متقیان علی(ع) فرمود:
«من علَّمَنی حرفا، فقد صیَّرَنی عبدا.
هرکس یک کلمه به من بیاموزد مرا بنده‌ی خویش کرده است».
این را نوشتم تا پاس بدارم جایگاه والای معلمی را و بزرگ شمارم مقام ارزشمندت را با واژگانی که از احترام و ادب و عزت به تمام معلمان عرصه ی انسانیت سرچشمه گرفته‌اند. تا بدانی همیشه به یادت هستم و می‌ستایمت….
طلوعت بی‌غروب و روزت فرخنده!
ای آفتاب روشن بام علوم و عشق
ما در بیان وصف تو سرگشته مانده‌ایم
